Ría de Ribadeo: agosto 2020

sábado, 15 de agosto de 2020

Observando o paso migratorio de aves mariñas

Como dicía na anterior entrada, agosto é un mes excelente para observar o paso migratorio de aves mariñas. Algunhas delas recalan na ría para descansar e repoñer forzas buscando algo de alimento, coma se se tratase dun "área de servizo". Pero a maioría pasa por diante da costa, sen chamar a nosa atención, nunha especie de autovía aérea que usan para chegar ós seus lugares de invernada. Diariamente son milleiros de aves, que pasan máis ou menos preto da costa en función da especie e das condicións meteorolóxicas.

Este fluxo migratorio no Cantábrico dase en dirección oeste, xa que son aves que proceden do norte de Europa e se dirixen cara ó sur, rodeando a Península Ibérica. Por este motivo Galicia é un lugar idoneo para observar aves mariñas en paso migratorio, debido á súa ubicación no extremo máis N.O. da península. Determinados lugares, coma por exemplo, Estaca de Bares, son especialmente bos para facelo. Pero, ainda que en menor medida, calquera cabo da nosa costa pode ser tamén un bo lugar para observar esta migración. E por suposto, desde Ribadeo podemos facelo perfectamente. Iso sí, como dicía antes, as condicións meteorolóxicas influen determinantemente neste fluxo migratorio, e o éxito dunha boa xornada de observación depende casi exclusivamente diso. As mellores condicións danse cando sopra vento do N.O., ou no seu defecto do N., que fan que as aves teñan que voar mais preto da costa. Deste xeito poderemos observar maior cantidade e variedade de aves, e tamén moito mais preto. Non foron precisamente estas as condicións nas que eu saín facer a miña observación. Todo o contrario, xa que ainda que frouxo, o vento sopraba de compoñente S.O., o que alonxa as aves da costa e limita moito a súa observación. A pesar diso, sempre se poden ver aves en paso, e non perder tampouco de vista o mar ante a posibilidade sempre existente de avistar cetáceos.

En canto a especies de aves que observei, o máis abondante sen lugar a dúbidas foron os mazcatos (Morus bassanus). Aquí vai unha foto dun dos poucos que se achegaron algo máis, neste caso un exemplar xuvenil.

Grazas ó telescopio, pero sen posibilidade de sacar fotos por estar tan alonxados, observei tamén especies como págalo grande (Stercorarius skua), pardelas (Puffinus spp.) e bandos de pentumeiros (Melanitta nigra). Máis perto da costa tamén lampareiros (Haematopus ostralegus), mazaricos chiadores (Numenius phaeopus) e por suposto gaivotas patiamarelas (Larus michahellis), escuras (Larus fuscus) e choronas (Chroicocephalus ridibundus).

Ainda que non migratorios, outra das aves abundantes na nosa costa son os corvos mariños cristados (Phalacrocorax aristotelis).

En canto á observación de cetáceos, observei ata cinco arroaces (Delfín mular / Tursiops truncatus). Aquí vai unha foto de arquivo doutro día.

Este exemplar de Barcus Portacontenedorus tamén estaba en paso migratorio... Como podedes comprobar, estaba ben lonxe, xa que non se ve nin o casco do barco pola curvatura terrestre.

Para rematar, unha fotiño dun rabirrubio (Phoenicurus ochruros). Son aves que se moven moito polos cantís. Este non me quitaba ollo.

Saúdos e ata a próxima.

Imaxes e texto baixo licenza Creative Commons
Enrique Sampedro Miranda
Blog Ría de Ribadeo: www.riaderibadeo.com

miércoles, 12 de agosto de 2020

Chega a primeira das aguias pescadoras á ría

O pasado 31 de xullo avisábame Carlos Sanjurjo de que xa estaba de volta na ría unha das pescadoras invernantes, presumiblemente Panchita. Así que despois dunha primeira semana de agosto cun tempo estupendo pola Mariña, que aproveitei máis para ir á praia que outra cousa, estes días nos que o tempo empeorou, saín dar unha volta para observar aves pola ría. E desde o Muro de Lamas non me custou nada localizar a pescadora, pousada no seu lugar preferido.

A medida que se vai facendo maior, Panchita parece ser cada ano máis madrugadora. Lembro os primeiros veranos cando chegaba a Ribadeo no mes de setembro. Logo foi adiantando a chegada a finais de agosto, e cada ano un pouco mais. O ano pasado chegou o día 8 de agosto (observación tamén de Carlos Sanjurjo), sendo a data na que ata o de agora chegara máis cedo. Pero este ano batiu o seu propio record, voltando á ría no mes de xullo por primeira vez.

Mentres estaba no observatorio de Reme, buscando precisamente a Panchita que se levantara do pousadoiro, vin pasar algo que pensei que era ela, pero para a miña sorpresa resultou ser un miñato negro.

Estamos en datas de migración posnupcial, nas que moitas aves recalan na ría para facer unha parada de descanso e alimentación antes de proseguir a súa viaxe cara ós seus lugares de invernada. As limícolas son unhas destas aves, así que nesta época hai que estar atento ó que se pode ver. E a praia de Salías na preamar en un bo lugar facelo. Alí coincidín con Jilberto S. Jardón, e ó principio non vimos nin unha soa limícola. Pero despóis de que él marchara, achegueime camiñando á beiramar para botar unha última ollada, e apareceron dúas píllaras reais, un bilurico das rochas e un mazarico chiador.

Tamén no Muro de Lamas había mazaricos chiadores, en torno a 25.

Seguindo co que había en Salías, o habitual. Garzas reais, garzotas e lavancos, que se atopan agora en plumaxe de eclipse.

Tamén Salías é un bo lugar para observar gaivotas de perto, e poder comparar diferentes especies e plumaxes, o que aproveito para deixar aquí estas fotos comparativas entre elas. Nesta primeira podemos ver unha gaivota patiamarela, digamos que a gaivota máis coñecida, a que se pode ver con máis facilidade nos nosos peiraos, a que cría nos tellados das nosas casas e edificios, ou se achega ós contenedores de lixo das nosas vilas e cidades en busca de comida fácil.

Nestoutra foto podemos ver a gaivota patiamarela xunto cunha gaivota escura, que é similar en tamaño e forma, pero cunha cor máis escura e as patas dunha cor menos viva.

Voltando coa gaivota patiamarela, aquí temos un exemplar xuvenil, que estaba tomando un bo almorzo, por certo.

Aquí vai agora a comparación da patiamarela con outra das gaivotas máis abondantes na ría, a gaivota chorona. Como podemos ver, a diferenza de tamaño e forma é evidente.

A gaivota chorona ten xa a sú plumaxe de inverno (a de verán é con toda cabeza de cor marrón chocolate).

Pero os exemplares xuvenís, nacidos esta primavera, teñen aínda esta plumaxe, diferente á dos adultos, como podedes ver.

Por último, a máis grande das gaivotas que podemos ver, o gaivotón. Similar en cores a unha gaivota escura, pero dun tamaño moito maior. Na foto, coas gaivotas choronas.